Zomer vind ik altijd een van de lekkerste seizoenen. Veel buiten zijn, veel terrasjes pakken, festivals, BBQ’en, vakantie, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen is altijd een stuk vrolijker als het lekker weer is. Dit jaar voelt het alleen wel anders, en dat is eigenlijk heel logisch. We hebben nu Lukas in ons leven waardoor onze dagelijkse invulling heel anders is geworden. En toch proberen we met hem wel steeds meer ons ‘oude’ leven op te pakken.
Dus,… hoe is het nu met Lukas? Hoe is het nu met mijn leven? Hoe bevalt het om een kind te hebben? Ik kan blij mededelen dat ik de zware eerste maanden achter de rug heb. Net als het lekkere weer, voel ik mij gelukkig al veel vrolijker. We hebben al een aardig ritme met Lukas, hij groeit heel hard en doet het super goed. Als ouders van zo’n kind mogen wij echt niet klagen. En wat voelt dat fijn. Mijn vertrouwen in hem groeit en we kunnen hem al best makkelijk met ons meenemen naar familie of de stad.
Worden mijn emoties al wat stabieler? Ik dacht van wel. Tot er dan toch weer een moment komt dat Lukas het moeilijk heeft, veel huilt, last heeft van prikkels/sprongetjes o.i.d. en daardoor behoorlijk van slag kan zijn. Hij wilt niet altijd getroost worden en ik kan dan gelijk in de stress schieten, meehuilen met hem, gefrustreerd raken en boos worden. De grote vraag waar hij dan last van heeft blijft vaak onbeantwoord en dat blijf ik erg moeilijk vinden. Ik kan dan, net als Lukas, ook behoorlijk van slag raken en met mezelf in de knoop zitten, omdat ik blijf zoeken naar een oplossing die er lang niet altijd is. En wanneer een week of een dag later Lukas zijn stemming weer 180 graden is gedraaid, zo snel is mijn eigen humeur ook veranderd.
Op de momenten dat het goed gaat, Lukas tevreden is en heerlijk loopt te brabbelen in de box, stroomt mijn hart over van liefde. Maar de moeilijke momenten voelen gelijk als falen. Mijn emoties schommelen dus nog steeds tussen de hoge toppen en diepe dalen. Ik hoop dat ik steeds beter leer om te gaan met de diepe dalen. Want ik weet dat bij kinderen die momenten voorlopig nog wel de hoek om blijven komen. En het zou zo fijn zijn als ik daar zelf ook wat flexibeler of nonchalanter mee om leer gaan. Want mijn man heeft dan soms meer medelijden met mij dan met Lukas… En dat is nou ook niet de bedoeling.
Gelukkig vind ik de laatste tijd steeds meer afleiding, en is mijn focus op Lukas een beetje aan het verschuiven. De laatste paar weken van mijn verlof voelde ik dat ik toe was aan mijn eigen ding. Mijn man had zijn werk, studie en voetbalhobby’s alweer opgepakt en ik zat nog veel aan huis gekluisterd met Lukas. En hoe zeer ik ook geniet van hem, na een paar dagen thuis trouw het baby-ritme te volgen, ga ik het liefst daarna wel weer even de deur uit. Voor hele dagen op stap is Lukas nog te jong, en hij moet natuurlijk nog veel slapen, maar lopend naar de winkel, of een wandeling door het park voelt al als een uitje. Samen er op uit als gezinnetje is wat ik het liefste doe. Maar even alleen wat ondernemen voelt af en toe ook lekker. Ik ben zelfs alweer een paar keer naar mijn grote vriend Casper geweest! En komende week begin ik alweer met werken.
Een paar weken geleden had ik echt het idee dat een leven met een kind en mijn `oude´ ritme zeer ver te zoeken waren. Maar als je ziet hoe wij ons als ouders ontwikkelen en hoe Lukas groeit en bloeit in een korte periode, dan ben ik ervan overtuigd dat alles vanzelf een keer in rustiger vaarwater zal komen. Met tussendoor wel wat pieken en dalen in de stemming van Lukas en mij.
Dit is Annemiek 