Wat kan er veel gebeuren in korte tijd. En na een lange stille periode, ben ik jullie uitleg schuldig. Je raadt het al: het moment waar wij negen maanden naar uitkeken was ineens daar. En meteen waanden we ons in een hele nieuwe wereld. Een wereld waar we ons niet op konden voorbereiden, en die waarschijnlijk door meer kersverse ouders, nog weleens wordt onderschat. Zoals veel mooie momenten in het leven, zit er vaak een keerzijde aan vast. En vaak hoor je daar minder over… totdat je het zelf meemaakt, soms het gevoel hebt dat je er aan onderdoor gaat, en je er open over gaat praten. Dan krijg je reacties: “Wat dapper dat je dat allemaal deelt.” “Zo herkenbaar, ik vond dat ook heel zwaar.”
1 April kondigde onze zoon Lukas zich aan. Hij liet 40 weken en 5 dagen op zich wachten, maar zo ineens heb je dan je zoon op je borst liggen. Het was het moment waar we ontzettend naar uitkeken en het voelde heel onwerkelijk. De roze, of in dit geval blauwe, wolk was in de kraamweek zeker aanwezig. De eerste dagen leefde ik nog op adrenaline, maar ik voelde mij zielsgelukkig. Iedereen riep dat ik straalde en meteen wil je trots aan iedereen je baby laten zien. We werden vertroeteld door de kraamhulp en familie en de kaarten en cadeautjes stroomden meteen binnen. Echt bijkomen was er natuurlijk niet bij: je bent gelijk fulltime bezig met je nieuwe baby.
En zo kwam dus het moment dat ik keihard van mijn roze (blauwe) wolk viel. Je hoort vaak: de eerste weken zijn het zwaarst. Maar iedereen ervaart het weer anders. Na de kraamweek kwam bij mij het besef en de onzekerheid als een donderslag: wij moeten nu dag in dag uit voor dit kindje zorgen. Hij is volledig afhankelijk van ons. Ik had een hele lijst aan telefoonnummers van mensen voor hulp en advies. Familie stond klaar onder de sneltoets. En toch was het daar: dikke stress!
Mijn vrijheid en gestructureerde leven was weg. Je kan bij een baby niet pauzeren of even vrij nemen, maar je bent er 24/7 voor hem. En die ‘klap’ kon ik moeilijk verwerken. Dag in, dag uit onze baby verzorgen, voeden, troosten en in slaap brengen. Dat viel mij toch zwaar tegen. Ik zorgde niet meer voor mezelf, het huis was één grote bende, ik voelde mij somber, moest veel huilen en mijn liefde en geluk voor Lukas leek helemaal weg. En dat vond ik het ergste van allemaal. Ik wilde vluchten, Lukas aan anderen over laten, terug naar mijn oude leven. Ik was jaloers op mijn man die wel de deur uit kon voor zijn werk of de voetbal. En tegelijk voelde ik mij schuldig als ik hem na een drukke werkdag voor Lukas liet zorgen omdat ik het niet aan kon. Ik voelde angst, zat nog bomvol hormonen en had slaaptekort. Eén grote cocktail voor een zware mentale dip. Na een zoveelste flinke huilbui midden in de nacht, kwam het besef. Dit wil ik niet, en ik heb hulp nodig.
Ik wilde weer terug naar mezelf. En al mijn gevoelens gooide ik op tafel. Bij mijn man, mijn familie en ook bij de huisarts. Ik wilde mij niet meer zo voelen en ik wilde het niet opkroppen. Erover praatten luchtte op. Andere mensen konden mij geen oplossing aanreiken. Maar ik begreep wel beter dat deze eerste fase van het ouderschap een periode is waarin je een heel nieuw leven moet opbouwen met je gloednieuwe kind. En dat doe je niet zomaar. Dat heeft heel veel tijd nodig. Het is een periode die vaak (voor de buitenwereld) ‘stilletjes’ wordt ondergaan, waar je bijna nooit iets over hoort, maar waarin dus voor de ouders en het kind heel veel gebeurt. Ik begreep ook ineens heel goed waarom ouders verlof hebben. En dat 3 maanden heel lang lijkt, maar ook best te weinig kan zijn.
Ondertussen weet ik beter waar mijn frustraties liggen. Ik verwacht te veel van Lukas. Er bestaan geen perfecte baby’s, hij is een klein opgroeiend mens, in een grote wereld met ongelofelijk veel prikkels. Geduld is niet mijn sterke kant. Maar een kind grootbrengen vraagt heel veel geduld en tijd. De eerste maanden ervaarde ik heel veel ups en downs. Maar gelukkig geniet ik nu steeds meer van de ups. Het is niet de schuld van Lukas. Ik wil er voor hem zijn. Al is het allemaal ontzettend zoeken. Zoeken naar mijn moedergevoel, zoeken naar de hoeveelheid voedingen, zoeken hoe je hem het beste troost of in slaap brengt. En continu het knagende idee: doe ik wel genoeg voor hem? Ik wil vaak te snel, en kan mij ontzettend druk maken over momenten die nog moeten komen. Maar ik leer nu steeds meer in het moment te leven. Want achteraf gaat de tijd super snel en maakt een baby grote sprongen. Voor je het weet mis je die.
Accepteren dat mijn leven heel anders is en zal blijven, daalt steeds meer bij mij in. Mijn man is mijn grootste steun. Met hem deel ik alles. We zijn een sterk team en doen de opvoeding samen. Af en toe een momentje zonder Lukas is daarbij erg belangrijk en helpt mij alles op een rijtje te zetten. En die tijd gunnen we elkaar ook. Er komen weer makkelijkere tijden. Omdat wij zelf groeien in onze nieuwe rol als ouders en omdat Lukas groeit, steeds meer kan hebben en steeds meer ritme zal krijgen. Want zoals alle clichés zeggen rondom baby’s: “alles is een fase” en “je moet er even doorheen”. Ook als die fases en dat even heel lang kan duren…
Dit is Annemiek 
Een gedachte over “De ‘stille’ periode na de bevalling”