Het kan nu elk moment gebeuren. Maar ondertussen ook nog een aantal weken duren. Zwangerschapsverlof is heerlijk. Ik voel dat mijn lichaam alleen maar toe is aan rust. Maar ondertussen ben ik ook ongeduldig.. Ik heb geen vakantie, ik heb verlof met een reden, dus laat die reden maar komen. Want al die vragen van andere “Hoe gaat het? Is het nog rustig?”, daar word ik al snel zat van. Ja, het is nog rustig, en aangezien mijn hele zwangerschap zo soepeltjes verloopt, verwacht ik ook niet dat de baby ineens 3 weken eerder komt. Ik mag al blij zijn als het over twee weken zover is. Want ook de verloskundige waarschuwt mij: de meeste vrouwen zijn bij hun eerste zwangerschap ‘overtijd’. Afwachten dus maar.
Flip vind het wel gezellig dat er nu elke dag iemand thuis is. Maar ondertussen houdt hij mij goed in de gaten (heeft hij een opdracht van mijn man?). Als een schaduw loopt hij mij continu achterna, of kijkt vanaf de bank met een slaperige blik mij na als ik opsta. Wat ga je doen baas? Moet ik nu ook opstaan? Ik lig net zo lekker? Geen zorgen Flip, ik ga alleen even naar de wc, blijf maar lekker liggen. Ondertussen houdt hij ook goed in de gaten of er nog wat te snacken valt zodra ik in de buurt van de keuken kom. Erg lief dat een aantal vriendinnen al aan hem gedacht hebben en hem snoepjes en speeltjes hebben gegeven. Want hij zal waarschijnlijk wel moeten wennen aan iets minder aandacht dan normaal. Maar voor nu, weet hij alweer heel goed waar de snoepjes liggen.
Het liefst besteed ik nog lekker veel tijd met familie en vrienden. Maar na een gezellig en druk weekend kletsen en high tea-en moet ik dan toch ook echt weer bijkomen. Afgelopen weekend moest ik ook nog afscheid nemen van Mikkie, waardoor het emotioneel wel even een zware rollercoaster was. Ze was oud en haar lichaam hield ermee op. Dus we hebben haar moeten laten gaan. Met 17 jaar heeft ze een heerlijk leven gehad, maar toch zal ik haar missen.
In huis zijn de wasjes al gedraaid, het huis is schoongemaakt, de ziekenhuiskoffer staat klaar, het nummer van de verloskundige hebben we paraat. Dus ja,… kan je je nog meer voorbereiden? Dan maar relaxen op de bank. Spelletjes en puzzeltjes spelen en series kijken. Gelukkig is het heerlijk weer. Dus lekker met een boek in de tuin in de zon, dat kan ik best lang volhouden. Alleen wordt het slapen al erg onrustig. ’s Nachts veel plassen en veel getrappel voelen van de baby. Ik kan geen lekkere houding vinden met mijn zware buik en het vele omdraaien is zeker geen pretje. Mijn hoofd is vol, en op momenten dat ik even wakker lig komen allerlei gedachtes voorbij.
Wanneer de baby er is zal ik wel terug verlangen naar deze weken vrij en niks doen. Maar wij hebben juist bewust gekozen voor een gezin. Dus laat maar komen. Ondertussen raak ik toch ook wel een beetje zat van mijn buik, en verlang ik steeds meer naar het moment dat ik alles weer mag eten. “Nog een paar weken volhouden lieve schat,” zegt mijn man. Ook hij vindt het super spannend. En bij elke kramp in mijn buik denk ik: is dit een wee? Maar ons kleine mannetje zal zelf aangeven wanneer hij klaar is om op deze wereld te komen. Dus tot die tijd is het aftellen en afwachten voor ons…
Dit is Annemiek 
Een gedachte over “Aftellen en afwachten.”