De laatste loodjes zijn het zwaarst.

Het laatste trimester van de zwangerschap is ingegaan. Dan komt alles ineens ECHT heel dichtbij. En ze zeggen niet voor niks: de laatste loodjes zijn het zwaarst. Met mijn groeiende buik, groeien ook de zwangerschapsongemakken. In vergelijking met nu waren de eerste 6 maanden peanuts. Maar eigenlijk ben ik er wel klaar voor. De liefde voor ons kindje wordt al steeds groter…

Steeds meer waggelen; check. Het aantrekken van sokken en schoenen gaat lastiger; check. Sneller buiten adem; check. Slechter slapen door flink veel geschop in je buik; check. Stijfheid in de bekken na lang liggen of zitten; check. En zo kan ik denk ik nog wel even doorgaan. Dit is dus wat het inhoud als je echt hoogzwanger bent. Nog twee maanden tot de uitgerekende datum. Tijdens onze zwangerschapscursus bereidt je je helemaal voor op de echte bevalling. De kraamhulp heeft al tips aan ons gegeven voor tijdens en na de bevalling, en nog twee weken werken en dan mag ik al met verlof. Het gaat zo snel ineens. Maar dit is wel het moment waar je het allemaal voor doet. Steeds meer denk ik aan het vasthouden van ons kindje, kijk ik uit naar dat moment dat wij hem mee naar huis kunnen nemen, in plaats van het te dragen in mijn buik. Hoe bijzonder dat moment zal zijn. Hoe zal ik mij voelen? Zal mijn moederinstinct al precies weten wat goed en fout is?

En ondertussen zit mijn man me nog een beetje af te remmen. “Het kunnen zo nog 10 weken zijn dat je pas bevalt, lieve schat. En je zit straks heel wat weken thuis, wat ga je allemaal doen?” Ja klopt, goede vraag. Vooral veel schoonmaken, opruimen, uit lunchen, relaxen, babykleertjes en luiers wassen, wandelen, impulsieve aankopen doen,… zoiets? En vooral mijn lichaam rust geven, en wachten tot de bevalling begint. Eigenlijk best oneerlijk dat mijn man het ondertussen nog ontzettend druk heeft met zijn eigen werk, studie en de verbouwing van onze badkamer. Er moet nog best heel wat gebeuren, en dat zijn allemaal klusjes die ik zelf niet (meer) kan uitvoeren. Dus die ‘babybubbel’ is vooral bij mijzelf aanwezig. Ik probeer hem zoveel mogelijk te helpen en te ontlasten waar ik kan, maar ondertussen hoop ik, door hem zo veel mogelijk bij alle babyzaken te betrekken, dat hij er ook steeds meer naar uitkijkt. Al blijft het voor mannen gewoon een hele andere beleving dan voor vrouwen.

Dus we gaan het zien. Wanneer ons kindje klaar is voor deze wereld. Nu heb ik nog genoeg bezigheden voor de komende tijd. Hoe dat over een maand zal zijn, geen idee. Ik verwacht ergens wel dat de onrust nog een keer toe gaat slaan. Vooral wanneer alle voorbereidingen in huis en voor ons kindjes zijn gedaan. Ik hoop vooral dat ik de rust en ontspanning kan houden in mijn hoofd. Dat maakt alles makkelijker. Want zoals ik tijdens de zwangerschapscursus heb geleerd: bevallen = loslaten.