Na drie lange weken genieten, genieten en nog meer genieten, was het nu tijd om dit prachtige en indrukwekkende land weer te verlaten. Komen we nog een keer terug: zeker weten! IJsland heeft ons hart gestolen. Lees hieronder hoe onze laatste dagen verliepen.
Dag 19: een laatste blik en een laatste hike
Onze laatste dag op het eiland was aangebroken. We moesten ons heerlijke hutje bij Husavik weer verlaten en reden voor een laatste keer langs het Myvatn-meer. Een paar stops die we de vorige dag vanwege het slechte weer hadden overgeslagen wilden we toch nog even meepakken. Het weer was nog steeds grauw en miezerig, maar wel goed genoeg om buiten nog wat te bezichtigen. De pseudokraters en bossen rondom Myvatn lieten weer een mooi stukje natuur zien. Eenden waren er niet veel te vinden, maar het geluid van de IJsduiker heeft ons wel versteld doen staan.
We reden verder naar het oosten. Het was duidelijk dat we het toeristische gebied weer verlieten, want kilometers lang reden we door een groot droog stuk niemandsland. Uiteindelijk werd het groener en werden we gelijk weer verrast door een mooie waterval langs de ringweg. We kwamen uit bij Egilsstadir, de stad waar twee weken geleden onze reis op IJsland begon.
Een laatste stop was bij Hengifoss. Een super grote kloof gevormd door gletsjers en lava-activiteit. Je zag duidelijk de verschillende aardlagen en vorming van basaltkolommen, waar we een mooie hike hebben gemaakt. Hengifoss viel aan het einde van de kloof met een hoogte van 112 meter naar beneden.
Weer uitgeput aangekomen bij onze laatste slaapplek hebben we ’s avonds nog heerlijk gebruik kunnen maken van een sauna en hottub. Zo’n kleine spa-avond konden onze lichamen goed gebruiken. Vroeg naar bed, want de volgende dag restte ons nog de laatste paar kilometer naar de ferry. Echt uitrusten hoopten we op de ferry te doen, want we zouden op zee ook nog 3 dagen verblijven.
Dag 20: met een lekke band de ferry halen
Waarbij we dachten relaxed en op het gemak naar de ferry te kunnen rijden, zaten we ineens vol stress: bij het inpakken van de auto ontdekten we dat de auto een lekke band had! Drie weken lang heeft hij ons door de ruige landschappen en wegen overal naartoe gebracht, en we hadden zulke goede hoop dat hij het tot aan Nederland zou volhouden. Maar nu op het laatste moment, gaf onze auto op. Wat nu? Heel langzaam hebben we op het laatste beetje lucht naar het dichtstbijzijnde tankstation gereden. Oppompen en de ferry halen! Dat was het enige waar we aan dachten. De rest zouden we later wel zien.
Dit was alleen niet helemaal zoals ik ons afscheid van IJsland had voorgesteld. In plaats van een allerlaatste blik op IJsland en haar prachtige natuur te werpen, zat ik vol spanning naast mijn man, te duimen dat we het zouden halen. Want een ANWB-wegenwacht, die had je hier niet zomaar.. Eenmaal op de ferry was mijn man blij dat we het hadden gehaald, maar door de stress en vermoeidheid en vele indrukken van drie weken lang, kon ik echt niet meer ontspannen. Wat nou als we aankwamen in Denemarken? Die band pompte zichzelf niet op?! Let it go, Annemiek. Op de boot konden we niets doen. Er was een mogelijkheid om onze band op te pompen zodra we van de boot kwamen en daarna zouden we moeten improviseren.
Dag 21 en 22: eindelijk naar huis
Slapen, foto’s bewerken, naar de Jan van Gents kijken, Rummikub spelen, en weer slapen. Na een pilletje tegen zeeziekte konden we allebei redelijk uitrusten en ontspannen. De Atlantische oceaan was behoorlijk wild, maar we konden er niks aan doen. De reis waar we zo lang naar uitkeken zat erop. Wat hebben we genoten! En nu was ik klaar om weer heerlijk naar huis te gaan. Naar onze familie en naar Flip!
Maar we moesten nog een laatste hindernis nemen. Hoe kwamen we thuis met een lekke band? Mijn man wilde proberen, net als in IJsland, de band elke paar uur op te pompen om zo hopelijk in Nederland te komen. Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar huis. Bij het uitladen van de ferry bleek ons eerste plan al niet te lukken. Op de ferry konden we onze ontzettend lege band niet oppompen, omdat ze de luchtslang niet konden vinden. We werden van de ferry gebonjourd, en op verdere hulp in de haven van Hirsthals hoefden we niet te rekenen. Volgende idee: mijn man zet onze reserveband eronder. Ook dat lukte niet, omdat hij een bepaalde sleutel lam draaide. Ons laatste plan kwam toen in werking: de ANWB bellen. Een week voordat we vertrokken had ik nog Europese dekking aangevraagd, dus dat was geen overbodige luxe geweest. Ze konden ons helpen, maar ergens weet je dan: dit wordt lang wachten..
Na 2,5 uur, de volgende ferry naar de Faeröer Eilanden was in die tussentijd alweer vertrokken, kregen we hulp bij het installeren van onze reserveband. We konden eindelijk weer rijden! Al was het niet hard, elke meter die we maakten bracht ons dichter bij huis. We waren het allebei heel erg zat. Om beurten reden we in het donker (na drie weken was dat ook weer nieuw voor ons) door Denemarken en Duitsland naar huis. Na 10,5 uur rijden waren we eindelijk thuis. En gelukkig werden we warm onthaald door een Flip, die heel erg blij was!
Dit is Annemiek 