Ouders worden: het is zo ver!

Dat mijn man al langere tijd ‘klapperende eierstokken’ had dan ik, dat was voor mij wel duidelijk. Een gezinnetje stichten, ja dat wilden wij allebei wel. Maar wanneer is het goede moment? Tja, geen idee. Op een gegeven moment begin je er dan toch maar aan en als het komt, dan komt het. Je bent er toch nooit helemaal op voorbereid. En zo ineens, nadat we thuis kwamen van onze huwelijksreis, kreeg ik de bevestiging: ik ben zwanger!

Het voelde eerst heel onwerkelijk. Er groeit nu iets in mij? We waren nog vol van onze mooie reis naar IJsland, dus eerst denk je er nog maar niet te veel aan. We voelden ook nog niet meteen jubelende vreugde ofzo, maar vooral ongeloof. Ik voelde me prima, nergens last van, maar toch zit er nu een levend wezen in mijn buik? En dat zal over een poosje uitgroeien tot een mini-mensje?

En zo ging er al snel een week voorbij… en onbewust was ik ’s nachts toch al babynamen aan het verzinnen. En waarbij je het zelf nog maar een paar dagen weet, rekende ik wel uit dat ik al zo ineens zes weken zwanger was. Tja, dan toch maar een verloskundige bellen, want we kunnen het niet blijven negeren. Het baby-traject ging beginnen!

Rond de 8 weken kregen we ons eerste intake-gesprek en een echo bij de verloskundige. Het ‘kindje’ (voor zover je daar toen al van kon spreken?), had een hartslag en zat op de juiste plek. Wow… zo ineens zie je het voor je en wordt het heel echt. Toen drong het pas echt in mij door,.. maar ook nog steeds niet helemaal. Wat een rare tijd. Het liefst wilde ik het van de daken schreeuwen, maar wanneer ga je het vertellen aan je familie, vrienden en collega’s? En waar komt de babykamer? Voel ik mij misselijk? Zoveel gedachtes meteen.

Ondertussen hebben we het nieuws als de wereld in geholpen. Het idee begint te wennen, ik ben het eerste trimester zonder als te veel misselijkheid doorgekomen, en mijn buik begint al te groeien(!). Het gaat gewoon echt gebeuren. We worden ouders. Over ongeveer 5 maanden zal er (hopelijk) een gezond kindje uit mij komen wat nog helemaal in de kreukels zit. Want no offense, maar pasgeboren baby’s zitten altijd nog een beetje in de frummels. Pas als ze wat ouder worden en hun baby-uiterlijk ruimte maakt voor een klein kindje met karakter, dan kan ik pas oprecht spreken over schattig. Maar dat duurt dus nog wel even. En misschien veranderd mijn mening daar over ook nog wel 😉 Dat je in 9 maanden tijd ineens zo’n levend wezentje maakt, dat blijft natuurlijk sowieso bijzonder. En het feit dat mijn lichaam daar nu mee bezig is, zonder dat ik er zelf veel aan doe, dat vind ik eigenlijk al helemaal bizar. Al voel je de veranderingen zeker wel! En tijdens mijn eerste bezoek aan een babywinkel, ging ik mij er al op verheugen! Een gevoel wat ik eerder nooit heb gekend. Wat een stelletje hormonen wel niet met je doen..