Afgelopen weekend was het zover. Ik moest examen doen voor het ruiterbewijs. En de kans is groot dat je niet weet wat dat is. Het ruiterbewijs is voor ruiters wat het rijbewijs is voor automobilisten. Door het volgen van de opleiding en het behalen van het ruiterbewijs laat je zien dat je veilig en verantwoord kan buitenrijden met je paard. En gelukkig ben ik daar voor geslaagd! Wil je weten hoe het ging? Lees dan verder.
Het ruiterbewijscursus was al een paar keer aangeboden op de manege waar ik rijd, en een poos geleden heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken en mij ervoor ingeschreven. Ik lease Casper al bijna een jaar, en ik vind het heerlijk om met hem te trainen in de rijbaan. Maar als ik met hem alleen het bos in wil, dan vereist de manege dat je een ruiterbewijs hebt. Zo kan je bewijzen dat je de kennis en kunde hebt om veilig en verantwoord met het paard de openbare weg op te gaan. En ja, met een paard in de natuur rijden, dat maakt mij heel gelukkig! Dus voor mij reden genoeg om mijn ruiterbewijs te halen. En daarnaast is het ook nog eens een heel leerzaam cursus!
Maar spannend vond ik het wel! Ik moest een dik boek bestuderen voor het theorie gedeelte. En het was voor mij zo’n 5 jaar geleden dat ik voor het laatst voor een toets heb moeten leren. Maar er zat natuurlijk ook een praktijkexamen bij. Aan rij-uren heb ik geen gebrek. Al was Casper wel een poosje kreupel geweest waardoor ik even bang was dat ik het examen niet op hem kon rijden. Plus het feit dat ik al die jaren altijd veilig in de omheinde rijbaan heb gereden of een buitenrit maakte onder goede begeleiding, zorgde bij mij voor genoeg beren op de weg.
“Zelfvertrouwen houden, lieve schat!” Zei mijn man. “Je hebt al jaren ervaring.” Ja dat klopt, maar Casper is best onzeker en schrikkerig. Dus om met hem in een onbekend gebied tussen het grote verkeer te rijden, met overal borden in felle kleuren en enge strepen op de weg, dat vond ik best een hele opgave. Maar ja, als ik gespannen ben, dan voelt Casper dat ook, waardoor hij weer zenuwachtig wordt, waardoor ik weer nerveus van hem wordt. Dus alleen al om die vicieuze cirkel te doorbreken, moest ik toch maar zien dat ik mijn zenuwen onder bedwang hield.
Om het dan nog erger te maken werd ik ook al zenuwachtig van het idee dat ik beoordeeld werd op mijn rijden door de examinator van het ruiterbewijs. Tijdens de paardrijlessen kijkt er ook altijd een instructrice naar je wanneer je rijd, maar dan kan ik helemaal de mist in gaan en zitten er in principe geen gevolgen aan. Je baalt er van, maar ik haal er leerpunten uit en de volgende keer probeer ik het beter te doen. Maar als het niet lukt bij het ruiterbewijsexamen, dan zak ik meteen!
Aargh! Ik werd dus helemaal gek van mezelf. Maar uiteindelijk is het, zoals mijn man al twintig keer tegen mij zei, goed gekomen. Twee dagen voor het examen had ik nog een paar intensieve trainingen om alle onderdelen van het examen door te nemen. Hier wilde Casper nog niet over het blauwe zeil lopen. Hij is gewoon geen held en ook al liepen de andere pony’s zonder problemen over het zeil, Casper dacht er toch echt anders over. Na flink oefenen en veel protesteren lukte het wel. Maar gaat het dan ook lukken bij het examen? Bij de verkeersroute reden we als groep, maar moest je wel om beurten een keer voorop. En ook daar was Casper het niet mee eens. Want die rood-witte borden, weerspiegelende gebouwen en gele strepen, dat was hem allemaal veel te spannend. Dus ja,… dan is het na zo’n training toch hopen dat het op de examendag zelf beter gaat.
Maar jullie wisten de spoiler al, en gelukkig deed hij het hartstikke goed. Het examen bestond eerst uit een theorietoets met meerkeuzevragen. Ik had hier uiteindelijk maar één foutje op! Zo trots op mijzelf. Al wist ik dat het leren wel goed zou komen. Voor het praktijkexamen moest je in de rijbaan laten zien hoe je reed, een paar hindernissen springen en langs “enge” attributen rijden.
Bij het zeil protesteerde hij eerst wel, maar met hulp van een andere pony durfde hij er toch overheen. Als je voor dit onderdeel voldoende had, dan mocht je de verkeersroute rijden over de openbare weg met kruisingen, rotondes en verkeer. Hier moest ik Casper nog behoorlijk overtuigen om langs bepaalde obstakels te rijden. En helaas waren de andere pony’s in de groep ook niet heel veel dapperder om Casper te steunen… Maar na wat overtuigingskracht namen wij uiteindelijk de leiding! Wat was ik trots op hem! En wat voelde het goed om hem het zelfvertrouwen te geven toch in zijn eentje voorop te gaan. Al had de examinator uitgerekend dat goede stuk helemaal niet gezien… Maar gelukkig heeft ze ons er niet op afgerekend. Al noemde ze het nog wel als leerpunt.
Kortom, echt een super intens weekend met veel spanningen bij zowel Casper als bij mij. Maar ik ben super trots dat het ons gelukt is en dat het examen achter de rug is. Nu allebei even lekker bijkomen en wie weet binnenkort samen op pad in het bos!
Dit is Annemiek 