Je kent het vast wel; zo’n dag dat alles tegenzit. Je voelt je slecht, je bent gestressed, je word niet gewaardeerd op je werk, je hebt je weer niet aan je dieet gehouden, en ga zo maar verder. Ik heb die dagen wel eens. Op zo’n moment wil ik geknuffeld worden. Door mijn man of door Flip. Maar wat eigenlijk nog het beste werkt voor zo’n moment is even lekker bij de paarden zijn! Even wat vitamine P(aard).
Al van jongs af aan was ik altijd de enige in de familie die iets met paarden had. Ik weet ook niet meer zo goed wanneer ik precies verliefd ben geworden op die dieren. Ik ben als jong meisje juist van een shetlander afgevallen, maar ik vond het wel heerlijk om die zachte vacht te mogen aaien en zo’n warme neus tegen je aan te krijgen. Want hoe kan je dat nou niet mooi vinden? En dan ook nog rijden op de rug van zo’n dier, magisch gewoon! Als klein meisje op 8 jarige leeftijd begon ik dan ook met deze hobby; paardrijden op de manege. Eén keer in de week reed ik braaf mijn lesje en ik was super gelukkig. Na een paar jaar besteedde ik elke zaterdag aan de paarden. Met mijn cap onder de snelbinders, fietste ik samen met vriendinnen naar de manege. Eerst zelf rijden en daarna nog uren lang knuffelen, borstelen, en de paarden verzorgen. Als ik daarna thuis kwam, moest ik mij in de garage uitkleden. Want: ik ‘stonk’ naar paard!
Maar iedereen met het paardenvirus zal er wel aan denken: een eigen paard. Dat zou toch fantastisch zijn. Dat je gewoon elke dag kan knuffelen, verzorgen en rijden, en een hechte band kan opbouwen met zo’n dier. Maar ja, het is echt heel wat meer dan een kat of hond in huis nemen. Het is een hele dure hobby, plus dat mijn ouders dus helemaal niks met paarden hebben. Kortom, dat werd hem niet voor mij.
Toen ik ouder werd ben ik blijven rijden. Na een aantal verhuizingen, heb ik heel wat maneges gezien. Alleen tijdens mijn studententijd ben ik er een paar jaar mee gestopt. Vooral vanwege praktische redenen. Maar toen ik na het afstuderen mijn eerste baan had, wist ik meteen waar ik mijn salaris aan zou uitgeven. Want eens een paardenmeisje, altijd een paardenmeisje! En ik had het echt gemist.
Alleen het “één-keer-per-week-braaf-mijn-lesje-rijden” was na een tijdje niet meer genoeg voor mij. Sinds een half jaar heb ik dan ook een lease-paard genomen op de manege waar ik rijd. Drie dagen in de week kan ik Casper nu rijden en heb ik hem als ‘vast paard’. Ik vind het heerlijk! Ik ga me nog meer hechten aan zo’n dier, ik voel hem steeds beter aan en met het rijden gaan we samen vooruit. Laatst kreeg ik nog een mooi compliment van een andere manegeklant. Zij liet weten ook graag op Casper te rijden en vond dat hij veel beter en fijner te rijden was sinds ik hem lease. Dat is toch wel heel leuk om te horen!
Maar juist nu ik nog vaker bij de paarden ben, heb ik steeds vaker dat gevoel: ik wil meer. Casper blijft een manegepaard. En hem moeten delen met andere manegeklanten vind ik soms nog wel lastig. Nu ik mijn eigen geld verdien, ga ik toch rekenen. Zou ik een eigen paard kunnen betalen? Maar het is meer dan geld. Het is een verantwoording die op je hele gezin effect heeft. Je kan niet zo makkelijk meer op vakantie of een dagje weg, want je moet voor je paard zorgen. En dat werkt natuurlijk heel anders dan even de buurvrouw vragen of ze wat brokjes aan Flip wilt geven. Ik ben soms ook bang dat ik het niet zou kunnen, een paard verzorgen. Je moet er toch meer vanaf weten dan alleen het rijden. Je kan natuurlijk alles leren, maar het is gewoon een hele grote stap en ik blijf er wat onzeker over…
Voor nu geniet ik van mijn momenten met Casper. Want als ik een eigen paard neem, dan zou ik die wel heel graag aan huis willen hebben. Dat je vanuit je keukenraam de paarden kan zien grazen. En op elk moment van de dag even naar ze toe kan lopen om met ze te knuffelen. Een heel idylisch beeld, maar ik wil het. Al zal die werkelijkheid nog wel even op zich moeten laten wachten, want niet alleen dat paard, ook zo’n huis met weiland kost geld. Dus voor nu, blijf ik nog maar even verder dromen,.. en sparen,.. en wie weet, waneer dan mijn droom uitkomt!
Dit is Annemiek 
2 gedachten over “Gelukkig zijn er paarden!”