Een beetje jarig in corona-tijd.

Mijn man en ik zijn allebei in januari jarig. We verschillen vier dagen. Normaal vieren we het dan ook samen met beide kanten van onze familie, altijd een hele woonkamer vol. Een jaar geleden hebben we dat ook nog gedaan, voor corona. Maar ja, nu zitten we nog steeds in een lockdown, en als je dan denkt dat het nog niet erger kan, dan is er ook nog een avondklok ingegaan. Dus de plannen voor een kleine visite met alleen onze ouders, die hebben we ook maar geannuleerd.

Een verjaardag all by ourselves dus maar… En ik was op maandag jarig, wat echt een dag is dat je je totaal niet jarig voelt. Thuiswerken met Flip, en verder niks. Ik had natuurlijk wel het weekend daarvoor ‘wild gefeest’ met mijn vriendinnen, dus dan valt zo’n werkdag natuurlijk altijd wel tegen. Mijn schoonmoeder stond nog wel ineens op de stoep met een bos bloemen. Ze deed zingend de voordeur open, dus dat was super lief.

Mijn familie heeft met alle goede bedoelingen ook nog wel gevideobelt met ons. In de middag bracht mijn moeder een pakketje, met de boodschap dat ik die ’s avonds bij de ‘online-borrel’ pas mocht uitpakken. Toch wel lief, al was ik de enige die om 8 uur maar een cocktail had ingeschonken voor mezelf, terwijl de rest nog aan de thee en koffie zat. En tja, een uurtje later ben je eigenlijk alweer uitgepraat met elkaar zo via de webcam, terwijl je normaal een hele avond kan vollullen. Toch wel anders dus. Zo doe je nog een beetje je best om je verjaardag niet helemaal onopgemerkt voorbij te laten gaan. Je bent tenslotte toch ineens een jaartje ouder geworden, waar ik maar niet te veel over na wil denken. De tijd vliegt voorbij!

Op vrijdag was mijn man jarig. Ik bedacht me de avond daarvoor, veel te laat, dat het misschien nog wel leuk is om slingers op te hangen voor hem… Maar dat is er niet meer van gekomen (shame-on-me!). Ook hij moest gewoon aan het werk. Tot mijn verassing stonden later in de ochtend wel ineens zijn zussen op onze oprit. Ze wilden slingers ophangen in de tuin, want ja, als je dertig wordt dan mag dat niet vergeten worden! Groot gelijk hadden ze, en zo had mijn man toch nog een leuke verassing toen hij thuiskwam.

Wij vieren onze verjaardagen eigenlijk altijd in het weekend. Dan kan iedereen lekker een drankje doen, kan je langer blijven hangen en zit je niet met de gedachte; ‘ik moet morgen weer werken.’ Dus de vrijdagmiddag hebben we bij de vuurkorf in de tuin nog een paar keer geproost met onze moeders en mijn vader die toch, om beurten, ineens nog langs fietsten. En op zo’n manier was het toch nog gezellig. Terwijl ik er vooraf helemaal niks van verwachte.

Om ook samen nog wat quality-time te nemen, hebben we een weekendje weg geboekt. Een huisje met keuken zodat je niet afhankelijk van de horeca hoeft te zijn. Even samen ertussenuit is ondertussen ook alweer een half jaar geleden, en als we moeten wachten tot de lockdown voorbij is, dan zijn we zo nog een paar maanden verder. Spelletjes mee, Netflix mee, wandelschoenen mee, een huisje op de hei, hopelijk lekker weer, en wij vermaken ons wel! Toch weer even iets om naar uit te kijken.