Een veel gevoelde emotie bij mij is, zoals wij dat in de familie noemen, ‘lu-de-vu-de (liefdesverdriet)’. Het gevoel dat je nergens zin in hebt, een beetje down, wel vanalles wilt, maar niks komt van de grond. Het heeft in mijn situatie niets met liefdesverdriet te maken, maar tijdens de Corona-tijd voel ik dit regelmatig. Je voelt je eigenlijk nutteloos.
Het heeft bij mij waarschijnlijk te maken met het feit dat je niks meer mag tijdens een lockdown. Winkels dicht, restaurants en bars dicht, musea, sauna en dierentuinen dicht. Thuiswerken, waardoor je soms hele dagen achter elkaar niet buiten komt. Ik kan wel lekker naar buiten met de fotocamera, maar in deze winterperiode zit het dan weer niet mee dat het vroeg donker is en er veel regenachtige dagen zijn. Alles lijkt dan soms tegen te zitten.
Nu heb ik tijdens de feestdagen heerlijk vrij gehad en ik heb me ook niet verveeld. Maar de laatste paar dagen had ik wel het gevoel: goh, alweer een hele dag thuis doorbrengen. Nu moet ik ook weer beginnen met werken, maar wel weer vanuit huis. De omgeving verandert niet. Dus ja,.. dan is mijn huidige situatie als volgt: met de chill-broek aan een beetje door huis schoffelen, van mijn thuiswerkplek naar de keuken, opzoek naar ongezond lekker snaai-eten, waarna je je eigenlijk alleen maar slechter voelt, buiten somber weer, een onopgeruimd huis, omdat ik daar ook geen zin in had de afgelopen dagen, en niemand die bij je komt ‘checken’. Geen vergaderingen met collega’s, geen familie over de vloer,.. Nou ja, ik kan alles wel opnoemen, maar ik denk dat ik niet de enige ben en dat meer mensen precies weten wat ik bedoel.
En wij mogen dan nog van geluk spreken dat wij geen thuis-onderwijs moeten geven aan de kinderen en gewoon doorbetaald krijgen met het werk. Oftewel, eigenlijk mag ik niet zeiken. Ik heb geen enkele oudejaarsconference gezien, maar ik hoorde dat de boodschap voor 2021 is: we moeten minder zeiken. Och, ik zeik niet op andere mensen. Ik voel me gewoon wat down. En als ik dan juist een keer een ander gezicht zie dan mijn man, dan begin ik gelijk weer te leven. Tja, mensen zijn nou eenmaal sociaal.
Maar is er een andere manier om je toch van dat gevoel te doorbreken? Even buiten een rondje lopen helpt wel. Dan ben je ook weer even fysiek moe. Ik ben ook blij dat ik tussendoor nog een paar keer in de week kan paardrijden. Dan ben je er ook weer even uit. En even met Flip knuffelen, tja daar wordt je natuurlijk altijd vrolijk van! Oké, ik zie mezelf nu typen en hoor mezelf nu denken. Zo slecht is het allemaal niet, we komen hier wel doorheen. Je een beetje down-voelen is prima, maar daarna moet ik ook weer realiseren dat wij een prachtig leven hebben en het allemaal veel slechter kan. Dus Annemiek: jij ook niet zeiken! Ik ga even knuffelen met Flip en appen met mijn vriendinnen. Dan voel ik me vast beter.
Dit is Annemiek 